علی بهشتی مطلق؛ زهرا رضایی؛ مهدی زهره‌وند
چکیده
هدف: هدف پژوهش حاضر اثربخشی طرحواره درمانی بر تکانشگری، تنظیم هیجان و ناگویی هیجانی در افراد مبتلا به اختلال مرزی بود. روش: طرح پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش گردآوری داده‌های نیمه آزمایشی ...
بیشتر
هدف: هدف پژوهش حاضر اثربخشی طرحواره درمانی بر تکانشگری، تنظیم هیجان و ناگویی هیجانی در افراد مبتلا به اختلال مرزی بود. روش: طرح پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش گردآوری داده‌های نیمه آزمایشی با گروه‌های آزمایش و کنترل و در قالب طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه مراجعه کنندگان به مراکز مشاوره شهر اراک در پاییز و زمستان 1401 بود که تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزاری شدند. گروه آزمایش، طی 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت انجام مداخله قرار گرفتند و به پرسشنامه‌های تنطیم شناختی هیجان گارنفسکی، کراج و سپینهاوون (2001)، تکانشگری بارات و همکاران (1998) و ناگویی هیجانی بگبی، پارکر و تیلور (1994) پاسخ دادند. داده‌ها نیز با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیره با استفاده از نرم افزار SPSS-26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد طرحواره درمانی باعث کاهش تکانشگری و بهبود ناگویی هیجانی در افراد شرکت کننده گروه آزمایش شد (05/0p-.). بحث و نتیجه‌گیری: می‌توان از طرحواره درمانی در درمان کسانی که مشکلات هیجانی دارند (مانند افراد مرزی) استفاده کرد و باعث بهبود و تعدیل هیجانات منفی در آنها شد.
